Ακουαρέλα του Γήση Παπαγεωργίου από το βιβλίο του «Ελληνικοί Πέτρινοι Φάροι»

Την τρίτη Κυριακή του Αυγούστου τιμούμε την Παγκόσμια Ημέρα Φάρων και 18 φάροι ανά την Ελλάδα θα είναι ανοιχτοί στο κοινό.

Στη φωτογραφία βλέπετε μια ακουαρέλα του Γήση Παπαγεωργίου από το βιβλίο του «Ελληνικοί Πέτρινοι Φάροι».

Ακούστε τον ίδιο τον αείμνηστο Γήση Παπαγεωργίου να μιλάει για την ιστορία των πρώτων ελληνικών φάρων.

Ο γνωστός μετεωρολόγος Θοδωρής Κολυδάς, δημοσίευσε στη σελίδα του μια πολύ ωραία ανασκόπηση της ιστορίας των φάρων από τον Όμηρο ως τις μέρες μας.

  • Διαβάζετε το άρθρο του Θοδωρή Κολυδά εδώ.

Από το άρθρο του Θοδωρή Κολυδά μας συγκίνησε η αναφορά στον μοναδικό φάρο στην Ελλάδα που είναι χτισμένος σε βράχο μέσα στη θάλασσα και βρίσκεται απέναντι από το Ενετικό Κάστρο στη Χώρα της Άνδρου.
Διαβάζετε την ιστορία του στο άρθρο του κ.Κολυδά.

Από το άρθρο του κ.Κολλυδά αλιεύουμε και το αφιέρωμα στους Φάρους από το αρχείο της ΕΡΤ.

Φωτογραφία του 1898 με τον πραγματικό φάρο στο Σαν Χουάν δελ Σαλβαμέντο.

«Ο Φάρος στην άκρη του κόσμου»

Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι όσοι αγαπούν τους φάρους χωρίς να έχουν υπηρετήσει στο Πολεμικό Ναυτικό ή να έχουν μεγαλώσει κοντά σε έναν, είναι γιατί ως παιδιά, διάβασαν και μαγεύτηκαν από την περιπέτεια του Ιουλίου Βερν «Ο Φάρος στην άκρη του κόσμου» (Le Phare du bout du monde).

Ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.

Ο Βερν έγραψε το προσχέδιο του μυθιστορήματος το 1901 αλλά πρωτοεκδόθηκε το 1905, μετά τον θάνατό του. Την έκδοση επέβλεψε ο γιος του, Μισέλ Βερν.

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την επιβίωση, υπό ακραίες συνθήκες και γεγονότα σε έναν απομονωμένο φάρο.

Ο Βερν εμπνεύστηκε από τον πραγματικό φάρο στη νήσο Ίσλα δε λος Εστάδος της Αργεντινής, στη Γη του Πυρός, κοντά στο Ακρωτήριο Χορν, χωρίς να τον έχει επισκεφθεί ποτέ. Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε το 1884 για να βοηθά τα πλοία να διαπλέουν τα επικίνδυνα νερά της περιοχής και έγινε σύμβολο ελπίδας και καθοδήγησης εν μέσω κινδύνου. Η εμμονή του Βερν με τον συγκεκριμένο φάρο και την ιστορία του, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων ιστοριών ναυαγίων που σχετίζονται με την περιοχή, επιβιώνουν στο σκηνικό και την πλοκή του μυθιστορηματος του.

Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο το 1971, με τον ίδιο τίτλο και πρωταγωνιστές τους Γιουλ Μπρίνερ και Κερκ Ντάγκλας.

Ο Ιούλιος Βερν είχε εμμονή με το φως και με τα οπτικά φαινόμενα και στα μυθιστορήματά του, συμβολίζει πάντα το καλό που μάχεται το κακό. Με μια εξαίρεση: το αισθηματικό μυθιστόρημά του «Η Πράσινη Αχτίδα» (Le Rayon vert), που γράφτηκε το 1882 πήρε το όνομά του από ένα σπάνιο οπτικό φαινόμενο που παρατηρείται κατά τη δύση του ηλίου.

Η αφήγηση παρακολουθεί χαρακτήρες που αναζητούν τη φευγαλέα πράσινη λάμψη, που ο θρύλος θέλει όποιον την αντικρίσει να καταφέρνει αμέσως να δει τη δική του καρδιά και τις καρδιές των άλλων για να καταλάβει τι πραγματικά επιθυμούν.

Ο Βερν συνδυάζει μοναδικά τον ρομαντισμό με την επιστημονική περιέργεια των φαινομένων του φωτός, τον ορθολογισμό της επιστήμης με τον έρωτα,  φανερώνοντας τη γοητεία που του ασκούσαν τα οπτικά εφέ και τα συναισθήματα που δημιουργούνταν σε όποιον τα παρατηρούσε.

Ναι, «Η Πράσινη Αχτίδα» του Βερν ήταν και η πηγή έμπνευσης για την ομώνυμη ταινία του Ερίκ Ρομέρ που κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1986.

 Μπορείτε να δείτε την υπέροχη αυτή ταινία – ορόσημο για το γαλλικό σινεμά-  στην πλατφόρμα Cinobo. Να και η χαρακτηριστική σκηνή όταν οι ήρωες αντικρίζουν την περίφημη πράσινη αχτίδα.

*Για να λαμβάνετε στο email σας μόνο όσα πρέπει να ξέρετε για να είστε ενημερωμένοι, εγγράφεστε, δωρεάν, εδώ.