Σημειώσεις - Page 15 of 16

Αμερικανικές εκλογές: Ώρα για το τρίτο και τελευταίο debate.

Απόψε στις 9.00 μ.μ. (ώρα Ανατολικών Ακτών) και 4.00 π.μ ώρα Ελλάδος, θα διεξαχθεί το τρίτο και τελευταίο debate μεταξύ των δύο υποψηφίων για τον θώκο του Προέδρου των ΗΠΑ.

Το ντιμπέιτ θα διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Λας Βέγκας (UNLV) και θα διαρκέσει, περίπου, μιάμιση ώρα και μπορούμε να το δούμε στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά σάιτ μέσω ίντερντετ.

Τη διαδικασία θα συντονίσει ο δημοσιογράφος του Fox News Chris Wallace, πολυβραβευμένος ως άνκορμαν στο Fox στο οποίο εργάζεται από το 2003. Έχει καλύψει για λογαριασμό του καναλιού κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός και είναι γνωστός για το επιθετικό ύφος των ερωτήσεών του τόσο προς τους Ρεπουμπλικανούς όσο και προς του Δημοκρατικούς.

Το debate θα αποτελείται από έξι (6) δεκαπεντάλεπτες ενότητες ερωτήσεων. Κάθε υποψήφιος θα έχει στη διάθεσή του δυο λεπτά για ν’απαντήσει σε κάθε ερώτηση και μια ευκαιρία στον αντίπαλό του. Οι έξι ενότητες θα καλύπτουν την μετανάστευση, το χρέος, την πλήρωση των κενών θέσεων στο Ανώτατο Δικαστήριο, την Οικονομία και την Εξωτερική Πολιτική.

Πληροφορίες από το Politico.

Διαβάστε τις αναλύσεις για τα δύο προηγούμενα debates που δημοσιεύσαμε στο FACT.

Για το πρώτο έγραψε ο Ευτύχης Βαρδουλάκης (Σύμβουλος Στρατηγικής- Stratego Communications)
Για το δεύτερο έγραψε ο Άκης Γεωργακέλλος (Σύμβουλος Στρατηγικής – Stratego Communications)
Για το τρίτο θα γράψει η υπογράφουσα, Σύμβουλος Στρατηγικής και επιμελήτρια του Fact )

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.

Το κόστος της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, επανέρχεται.

Το πόσο κόστισε η “Διαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη” κατά το α’εξάμηνο το 2015 που τελικά οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο, είναι ένα θέμα που επανέρχεται κατά καιρούς. Στο FACT έχουμε ανθολογήσει τις ειδήσεις για το θέμα όταν παράγονται από θεσμικά πρόσωπα που είχαν κάποια εμπλοκή στην ιστορία.

Συγκεντρώσαμε όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, για το θέμα και θα ενημερώνουμε εάν προκύψει κάτι σχετικό.

Τον Μάιο του 2016 και μιλώντας στο LSE ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Γιάννης Στουρνάρας, απαντώντας στα σχόλια που έκανε στην ομιλία του ο τότε προέδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Οικονομικών (και νυν προέδρος του Μεγάρου Μουσικής) Νικ. Θεοχαράκη είπε τα εξής:

“Και λυπάμαι πολύ που πρέπει να παρατηρήσω ότι η ομιλία του Νίκου Θεοχαράκη, πριν από τη δική μου, ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα κομματικοποιημένης πολιτικής ανάλυσης αφού ήμουν υπουργός στην κυβέρνηση που περιέγραψε στον κομματικό λόγο που εξεφώνησε, ως αποικιοκρατική. Απέφυγε όμως να παραδεχτεί ότι η “υπερήφανη” διαπραγμάτευση που έκανε εκείνος και ο Γιάνης Βαρουφάκης που κατάφερε ναλλάξει το όνομα της “Τρόικας” σε “θεσμούς” και να μετακομίσει τους δανειστές από τα υπουργεία, στο Χίλτον, είχε ένα κόστος. Αν υποθέσουμε ότι όσα περιέγραψε στην ομιλία του ήταν οφέλη τότε είχαν κόστος: 86 δις. Τόσο κόστισε το τρίτο μνημόνιο και τα κάπιταλ κοντρόλ που επιβλήθηκαν μετά την εκροή 45δις σε καταθέσεις. Και αυτά τα κάπιταλ κοντρολ επεβλήθησαν για να εξασφαλίσουν την χρηματοπιστωτική σταθερότητα που κλονίστηκε εξαιτίας της “γενναίας διαπραγμάτευσης” που έκανε ο κ.Θεοχαράκης με τον κ.Βαρουφάκη. Λυπάμαι αλλά ήθελα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους”.

Πηγή: FACT 19/05/2016.

Στο θέμα του κόστους της “Διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη” αναφέρθηκε και ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ στις 23/06/2016. Απαντώντας σε ερώτηση για το πόσο τελικά κόστισε αυτή η διαπραγμάτευση είπε:

Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος να το υπολογίσει κανείς. Γνωρίζω ότι η ΤτΕ έχει υπολογίσει ένα ποσό ύψους 80 δις ευρώ αν δεν κάνω λάθος. Θα μπορούσε κανείς να σταθεί και στις προβλέψεις για την ανάπτυξη, που πριν αλλάξει η κυβέρνηση, η εκτίμηση του ΔΝΤ το Δεκέμβριο του 2014, είναι δημοσιοποιημένη, μιλούσε για ανάπτυξη στην Ελλάδα 2,5% το 2015 και 3,5% το 2016. Άρα αυτό αθροιστικά μας κάνει ανάπτυξη 6%. Αντιθέτως, αυτά τα δύο χρόνια είχαμε μικρή ύφεση, αυτό θα μπορούσε επίσης να μετρηθεί για να υπολογίσεις το κόστος. Έξι μονάδες του ΑΕΠ, άρα αυτό κάνει περισσότερο από 100 δις ευρώ. Όπως είπα δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος, αλλά το κόστος ήταν πολύ μεγάλο.

Στη δήλωση αυτή του Κλάους Ρέγκλινγκ απήντησε το ΥΠΟΙΚ δια στόματος Γιώργου Χουλιαράκη:

“Δεν μπορώ να καταλάβω από πού προκύπτει αυτό που λέει, είναι επιστημονικά αδόκιμο”.

Το θέμα επανήλθε στη συνέντευξη που έδωσε χθες, 16/10/2016 στην “Καθημερινή” και την Ελένη Βαρβιτσιώτη, ο πρώην Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπέι.

“Δεν υπολόγισε σωστά ο κ. Τσίπρας εξαιτίας της έλλειψης διεθνούς εμπειρίας, νόμιζε ότι οι αριστερές κυβερνήσεις θα τον στηρίξουν”. Γι’ αυτό και “πήγαινε στο Παρίσι και στη Ρώμη μόλις εκλέχθηκε για να αποσπάσει την στήριξη των Σοσιαλιστών αλλά στην πραγματικότητα ήταν αντίπαλος των παραδοσιακών Σοσιαλιστικών κομμάτων” λέει. “Ηταν τελείως λάθος υπολογισμοί” και προσθέτει ότι “ο ανεύθυνος υπουργός Οικονομικών” εννοώντας τον κ. Βαρουφάκη, “χάλασε το παιχνίδι αλλά κατέστρεψε μαζί και την εικόνα της Ελλάδας για να χτίσει τη δική του” λέει σε πολύ έντονο ύφος – πρώτη φορά στο γεύμα μας. “Στοίχισε στη χώρα δισεκατομμύρια ευρώ”. Και αφού το σκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα προσθέτει “Δεκάδες δισεκατομμύρια!”.

Δεύτερο debate μεταξύ Κλίντον- Τραμπ. Ποιος κέρδισε;

Γράφει ο Άκης Γεωργακέλλος*

Το τελικό ερώτημα μετά από κάθε debate είναι πάντα ένα: Ποιος νίκησε; Η απάντηση, στην πραγματικότητα, εξαρτάται από το πώς ορίζουμε τη «νίκη». Αν νικητή θεωρούμε αυτόν που μια στροφή πριν το τέλος φαίνεται πιο κοντά στην επικράτηση, τότε νικήτρια του 2ου debate ήταν η Κλίντον, αφού το πέρασε και αυτό χωρίς να χάσει το προβάδισμα που καταγράφεται να έχει στις δημοσκοπήσεις. Αν, όμως, ως νικητή θεωρούμε αυτόν που βελτίωσε τη θέση του σε σχέση με το πού βρισκόταν πριν το debate, τότε τον πόντο τον παίρνει ο Τραμπ, αφού από εκεί που τον βλέπαμε σε ελεύθερη πτώση λόγω του #TrumpTape, τώρα είναι ξανά μέσα στο παιχνίδι.

Προσωπικά είμαι περισσότερο κοντά στη δεύτερη προσέγγιση. Ασφαλώς είναι επιτυχία για την Κλίντον ότι έχουν περάσει 2 από τα 3 debate και αυτή προηγείται. Όμως, ας θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα για τον Τραμπ πριν τη χτεσινή βραδιά και ας δούμε πώς είναι τώρα: Η όλη συζήτηση ήταν αποκλειστικά γύρω από τα όσα έλεγε στο γνωστό βίντεο –τώρα όχι πια, έβαλε κι άλλα θέματα στο τραπέζι. Κι επιπλέον, σημαντικά στελέχη των Ρεπουμπλικάνων δήλωναν ότι τον εγκαταλείπουν –ως δια μαγείας, αυτό ούτε καν αναφέρθηκε στο debate (κι αυτό ήταν σίγουρα και ένα τακτικό λάθος της Κλίντον). Συνολικά, πάντως, και οι δύο υποψήφιοι ήταν πολύ καλά προετοιμασμένοι και –με λίγες εξαιρέσεις- συνεπείς ως προς τη στρατηγική τους.

Η Κλίντον σίγουρα έδειχνε πολύ περισσότερο «προεδρική». Κι αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτούμε πως έχει να ξεπεράσει το γεγονός ότι κανείς δεν είναι εξοικειωμένος με την εικόνα μιας γυναίκας Προέδρου των ΗΠΑ. Ήταν ήρεμη, γεμάτη αυτοπεποίθηση ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της βραδιάς. Δεν διέκοπτε αλλά και δεν δεχόταν εύκολα τις διακοπές. Η ούτως ή άλλως δυνατή εικόνα της, ήταν ακόμα πιο βελτιωμένη –για παράδειγμα, αυτή τη φορά δεν κοιτούσε τις σημειώσεις της, ενώ απευθυνόταν με άνεση στους πολίτες που της έκαναν ερωτήσεις. Πήγαινε το μήνυμά της ως το τέλος, σχεδόν σε κάθε απάντηση, με απόλυτη στοχοπροσήλωση. Έδινε αρκετά συγκεκριμένες απαντήσεις για τις πολιτικές που σκοπεύει να ακολουθήσει και απέφευγε τις γενικολογίες. Με κάθε ευκαιρία προέβαλε τις αξίες που έχουν κεντρική θέση στον πολιτικό λόγο της (συνεργασία, σεβασμός στη διαφορετικότητα, πίστη στο ότι οι ΗΠΑ είναι «το καλό») και, σε αντιδιαστολή, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις πρόσφατες αποκαλύψεις κατά του Τραμπ για να υπενθυμίσει πώς αντιμετωπίζει όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά σχεδόν κάθε κρίσιμη εκλογικά κοινωνική ομάδα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι –με ποδοσφαιρικούς όρους- η Κλίντον χτες έπαιξε περισσότερο για να μην χάσει. Αν τελικά το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι υπέρ της, σίγουρα θα θυμηθεί ότι πριν το 2ο debate είχε την ευκαιρία να τελειώσει τον αντίπαλό της, αλλά δεν το έκανε.

Ο Τραμπ, από την πλευρά του, υπηρέτησε με συνέπεια την «ανορθόδοξη» εικόνα που έχει κτίσει από την αρχή της καμπάνιας του. Μπήκε πολύ δυνατά, για να κάνει την αντεπίθεσή του, και ιδίως στο πρώτο κομμάτι αξιοποίησε σχεδόν κάθε απάντησή του για να θέσει νέα θέματα στην ατζέντα. Βρήκε την ευκαιρία να εντάξει το Obamacare στην πρώτη του απάντηση, τον ρώτησαν για τις πρόσφατες αποκαλύψεις εναντίον του και απάντησε για το ISIS και, βέβαια, κορύφωσε αυτή την προσπάθεια βάζοντας στο τραπέζι τις κατηγορίες εναντίον του Μπιλ Κλίντον και, στη συνέχεια, εναντίον της Χίλαρι Κλίντον για το θέμα των email. Επανέλαβε αρκετές φορές την κεντρική του θέση, ότι αυτός μπορεί να κάνει πράξεις, σε αντίθεση με την αντίπαλό του και γενικώς τους παλαιότερους πολιτικούς που είναι όλο λόγια. Χρησιμοποίησε πολύ σκληρές εκφράσεις, όπως ότι η Κλίντον «έχει μίσος στην καρδιά της». Στην πορεία της βραδιάς κουράστηκε κάπως, δεν ξέφυγε πάντως από τη στρατηγική του. Και βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό της όλης ανορθόδοξης παρουσίας του, από το γεγονός ότι πέρασε σχεδόν το μισό debate κόβοντας βόλτες πίσω από την Κλίντον την ώρα που μιλούσε –και κυριολεκτικά προσπάθησε να μην της χαρίσει ούτε μισό πλάνο 100% δικό της…

Οι μόνες απαντήσεις που έδωσαν και οι δύο και φάνηκαν εκτός στρατηγικής, ήταν στην τελευταία ερώτηση («πείτε κάτι θετικό για τον αντίπαλό σας»). Και οι δύο, λέγοντας κάτι καλό για τον άλλον, έδειξαν υπεράνω και δυνατοί. Όμως, άθελά τους, επέλεξαν να αναγνωρίσουν στον αντίπαλο στοιχεία που συγκρούονται με όλη την κριτική που του κάνουν. Η Κλίντον εξήρε τα παιδιά του Τραμπ (το οποίο τον δείχνει καλό οικογενειάρχη και αποδυναμώνει τη σεξιστική εικόνα του) και ο Τραμπ τη μαχητικότητα της Κλίντον (σε αντίθεση με όσα έλεγε επίμονα στο προηγούμενο debate ότι δεν έχει σθένος και αντοχές – «stamina»).

Σε επίπεδο συμβολισμών, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι οι δύο υποψήφιοι δεν αντάλλαξαν χειραψία όταν συναντήθηκαν στο ξεκίνημα. Αυτό ήταν μάλλον πρωτοβουλία της Κλίντον στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του Τραμπ μετά τις σεξιστικές του δηλώσεις, αφού βλέποντας κανείς προσεκτικά το βίντεο, θα μπορούσε να διακρίνει ένα κάπως αμήχανο βήμα του Τραμπ προς την Κλίντον, η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται και τελικά μένουν και οι δύο στις θέσεις τους. Αντιθέτως, στο τέλος, με επίσης αμήχανη πρωτοβουλία του Τραμπ, δίνουν τα χέρια. Έχουν προφανώς παίξει ρόλο και οι απαντήσεις στην τελευταία ερώτηση.

Λίγο πριν την τελική ευθεία, λοιπόν, η Κλίντον καταγράφεται μπροστά. (Ας βάλουμε πάντως και έναν αστερίσκο γιατί διεθνώς στις εκλογικές μάχες των τελευταίων ετών, οι πιο αντισυστημικές και λαϊκίστικες υποψηφιότητες συχνά καταγράφουν μεγαλύτερα του αναμενομένου ποσοστά –αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης αλλά ίσως και του διαφορετικού πολιτικού λόγου που ευνοεί η νέα πραγματικότητα των social media.) Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό του κλισέ που ισχύει και για τους δύο αντιπάλους, αλλά κυρίως για τον Τραμπ: στο debate του Λας Βέγκας θα παίξει τα ρέστα του!

*Ο Άκης Γεωργακέλλος είναι Σύμβουλος Στρατηγικής στην Επικοινωνία και managing partner στην εταιρεία Stratego.

Είναι αυτό το “θανατηφόρο χτύπημα” στον Τραμπ ;

Το πρωί της Παρασκευής 7 Οκτωβρίου και στα γραφεία της εφημερίδας Washington Post χτύπησε το τηλέφωνο του συντάκτη David Fahrenthold. “Σ’ενδιαφέρει να δεις ένα βίντεο με τον Τραμπ που δεν έχει προβληθεί ποτέ ξανά;”, ρώτησε η ανώνυμη πηγή. Φυσικά ο συντάκτης απάντησε καταφατικά και μόλις είδε το ολιγόλεπτο βίντεο ξεκίνησε το σπριντ της αποκάλυψης της ιστορίας (The Washington Post).

Το βίντεο χρονολογείται από το 2005 και αφορά μια συζήτηση του Ντόναλντ Τραμπ και του Billy Bush (ξάδελφο του πρώην αμερικανού προέδου J.W.Bush). Η συζήτηση ελάμβανε χώρα μέσα στο van της εκπομπής “Access Hollywood” του τηλεοπτικού καναλιού NBC κι ενώ αυτό κατευθυνόταν προς το στούντιο της εκπομπής στην οποία θα εμφανιζόταν ο Τραμπ ως καλεσμένος του Μπίλυ Μπους.

Στο βίντεο ακούμε τη φωνή του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών ενώ αφηγείται την απόπειρα να κάνει σεξ με μια γυναίκα που στο ηχητικό λέγεται “Νάνσυ”. Ήταν παντρεμένη και αρνήθηκε τις προτάσεις του Τραμπ εαν κι εκείνος πριν επιχειρήσει να την αρπάξει δια της βίας αποπειράθηκε να την δελεάσει με τα λεφτά του προτείνοντάς της να πάνε για ψώνια για να αγοράσουν έπιπλα για το σπίτι τους. Πέραν του ύφους της συνομιλίας φέρεται να λέει πως “Όταν είσαι σταρ μπορείς να τις κάνεις ό,τι θες”.

Το ύφος της συνομιλίας είναι τέτοιο που πολλά τηλεοπτικά μέσα, όπως το CNN, μπήκαν στο δίλημμα για το εαν θα πρέπει να το μεταδώσουν. Τη γνησιότητα του βίντεο την παραδέχτηκε αμέσως ο Ντόναλντ Τραμπ με βίντεο που δημοσίευσε στο facebook όπου απολογείται για το λάθος του αλλά καταγγέλλει τη δημοσίευσή του ως απόπειρα των Δημοκρατικών ν’αλλάξουν τη συζήτηση ενώ ανακοίνωση εξέδωσε και Billy Bush στην οποία αναφέρει ότι ντρέπεται για τη συνομιλία και ότι από τότε έχει ωριμάσει ως άνθρωπος και σήμερα δεν θα την επαναλάμβανε.

Ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί;

Όσοι παρακολουθούν την αμερικανική κοινή γνώμη σε βάθος χρόνου καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα που δημιουργήθηκε ξεπερνά την έτσι κι αλλιώς γνωστή περιφρόνηση του Τραμπ προς το γυναικείο φύλο. Εαν πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, στην εποχή του σκανδάλου Κλίντον-Μόνικας Λουίνσκι θα θυμηθούμε ότι η βασική κριτική που δέχτηκε ο Κλίντον τόσο από τους ορκισμένους αντιπάλους του όσο κι από τους πολιτικούς του φίλους δεν περιορίζονταν στο ζήτημα της απιστίας. Τον κατηγόρησαν ότι έκανε κατάχρηση της εξουσίας του και μάλιστα μέσα στο ίδιο το Οβάλ Γραφείο, το απόλυτο σύμβολο εξουσίας στον πλανήτη σε βάρος μια νέας γυναίκας την οποία η οικογένειά της, μια μέση αμερικανική οικογένεια είχε εμπιστευθεί στην αμερικανική πολιτεία. Αυτή ήταν τότε η ουσία του σκανδάλου Λουίνσκι.

Σήμερα, αυτό που θα στοιχίσει στον Τραμπ, δεν είναι μόνο το ύφος της συνομιλίας και η φύση των σχολίων. Είναι ότι επιμένει να ριχτεί σε μια παντρεμένη γυναίκα την οποία για να την πείσει χρησιμοποιεί τον πλούτο και την κοινωνική του θέση. Μπορούμε όλοι να φανταστούμε την εντύπωση που θα κάνει αυτό στον μέσο, συντηρητικό ψηφοφόρο της μεσαίας τάξης και μάλιστα αυτόν που τον ακολουθεί μέσα στο πλαίσιο του ασαφούς αντισυστημισμού απέναντι στα “πολιτικά τζάκια”.

Ο σάλος ήταν τεράστιος. Σύμφωνα με τη Washington Post που έκανε την αποκάλυψη, μόλις δημοσίευσε το βίντεο στο σάιτ της υπήρξε στιγμή που έβλεπαν το βίντεο 100.000 χρήστες ταυτοχρόνως με αποτέλεσμα να “κρασάρει” για λίγα λεπτά ο σέρβερ της.

Οι πιο σφοδρές αντιδράσεις αυτή τη στιγμή καταγράφονται (The Washington Post) στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών. Από τον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Ρεπουμπλικανών μέχρι κορυφαίας στελέχη – Γερουσιαστές του κόμματος, όλοι έσπευσαν να καταγράψουν τον αποτροπιασμό τους.

Η αποκάλυψη μπορεί να λειτουργήσει ως “θανατηφόρο χτύπημα” στην καμπάνια Τραμπ. Μένει να το δούμε. Ενόψει μάλιστα του πολύ κρίσιμου debate της Κυριακής…

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου.

Τί ψήφισε η εκλογική περιφέρεια της δολοφονημένης Joe Cox.

Caesar-ThePoliticsofMurder-1200

Μια εβδομάδα μετά την άγρια δολοφονία (FACT) της βουλευτή των Εργατικών Τζο Κοξ, στην εκλογική της περιφέρεια, οι συμπολίτες της ψήφισαν Leave σε ποσοστό 55% έναντι 45% που πήρε στη συγκεκριμένη περιφέρεια (Kirklee) το Remain. Η συμμετοχή ανήλθε στο 70& του σώματος.

Η Τζο Κοξ ήταν από τους πιο ενεργούς υποστηρικτές της καμπάνιας του Remain προπαγανδίζοντα διαρκώς τα οφέλη που θα είχε η Μεγάλη Βρετανία από τη μετανάσταση και την ενσωμάτωση των μεταναστών. Την ημέρα του δημοψηφίσματος, σε εκλογικό τμήμα στο Batley, την πόλη όπου γεννήθηκε, ψηφοφόροι άφηναν λουλούδια, λούτρινα αρκουδάκια και σημειώματα.

Δύο ημέρες πριν από το δημοψήφισμα θα έκλεινε τα 42.

Πηγή της είδησης: Quartz.

Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεςι της ημέρας εγγράφεστε εδώ.

Τρία #facts για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

athens-pride

Γράφει ο Αλέξανδρος Δ.Μίχας*

Η πρόσφατη επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί σταθμό στην ιστορία διεκδίκησης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τη χώρα μας και μας δίνει μια καλή ευκαιρία να ανατρέξουμε και σε άλλες χρονολογίες ορόσημα για τα δικαιώματα του ανθρώπου στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και αυτή η ανασκόπιση μας δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι δικαιώματα που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα κερδήθηκαν, δεν χαρίστηκαν.

Η πορεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου δεν είναι γραμμική, ούτε ακολουθεί κάποια λογική σειρά· βλέπουμε χώρες να είναι πρωτοπόροι στην προστασία ενός δικαιώματος και ταυτόχρονα να αρνούνται σθεναρά ένα άλλο. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια ιστορία με σπουδαίες κατακτήσεις, αλλά και πολλά κεφάλαια που καλούμαστε ακόμα να γράψουμε. επικεντρώθηκε στο καθολικό δικαίωμα της ψήφου, την απαγόρευση της δουλείας και την κατάργηση της θανατικής ποινής.

#FACT: Απαγόρευση της δουλείας.

Το σύγχρονο Ελληνικό κράτος μπορεί να είναι περήφανο για το γεγονός ότι, ήδη από την επαναστατική περίοδο, με το υπ’ αριθμόν αρχείου 151 έγγραφο του Αρχιγραμματέα της Επικρατείας, Μινίστρο των Εξωτερικών Υποθέσεων και Πρόεδρο του Συμβουλίου των Μινίστρων Θεόδωρο Νέγρη απευθυνόμενο προς τον Μινίστρο του Πολέμου, όριζε ότι «εις την ελληνική επικράτειαν ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος. Αργυρώνητος δε παντός γένους και πάσης θρησκείας, άμα πατήσας το Ελληνικό έδαφος, είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος». Η ίδια διατύπωση επαναλαμβάνεται στο πρώτο Σύνταγμα του 1844.
Διεθνής σύγκριση: Η Βρετανική Αυτοκρατορία κατήργησε ολοκληρωτικά τη δουλεία το 1833, μέσω του Slavery Abolition Act3. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η δουλεία καταργήθηκε με την 13η Τροπολογία που υπέγραψε ο Αβραάμ Λίνκολν το 1865.
#FACT Δικαίωμα ψήφου.

Η καθολική ψηφοφορία για τους ενήλικους άνδρες καθιερώνεται στο Σύνταγμα του 1864. Επεκτείνεται στις γυναίκες, καθιστώντας την ψηφοφορία πραγματικά καθολική, το 1952. (Σημείωση: Πρώτη συμμετοχή γυναικών ως εκλογέων σε εκλογές απαντάται στις Δημοτικές του 1934, όταν, όμως, επετράπη η ψήφος μόνο στις εγγράμματες και άνω των 30, με αποτέλεσμα να προσέλθουν στις κάλπες μόλις μερικές δεκάδες)
Διεθνής σύγκριση: Η πρώτη χώρα που απέδωσε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου είναι η Νέα Ζηλανδία (1893) και, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Φινλανδία (1907). Ενδεικτικά, ακολούθησαν η Βρετανία (1918 – μόνο οι άνω των 30), οι Ηνωμένες Πολιτείες (1920), η Γαλλία (1955) και η Ελβετία (1971 σε Ομοσπονδιακό επίπεδο).
Ενδιαφέρουσα είναι και η χρονική απόσταση μεταξύ αναγνώρισης καθολικής ψηφοφορίας στους άνδρες και επέκτασης του δικαιώματος στις γυναίκες: Ενδεικτικά, στην Ελλάδα χρειάστηκαν 88 χρόνια, στην Γαλλία 107 (1848-1955), στην Ελβετία 123 (1948-1971). Ενδιαφέρουσα πηγή, εκπαιδευτικού χαρακτήρα, εδώ.

#FACT: Κατάργηση της θανατικής ποινής.

Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε σε δύο στάδια: Αρχικά νομοθετικά, με το άρθρο 33 του ν.2172/19934· και κατόπιν συνταγματικά, με την Αναθεώρηση του 2001. Η τελευταία εκτέλεση θανατοποινίτη στην Ελλάδα έλαβε χώρα το 1972 και επρόκειτο για τον Βασίλη Λυμπέρη, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για την ανθρωποκτονία της εν διαστάσει συζύγου, της πεθεράς και των δύο τέκνων του και εκτελέστηκε με τουφεκισμό.
Διεθνής σύγκριση: Η Διεθνής Αμνηστία καταγράφει ως πρώτη χώρα που κατήργησε την θανατική ποινή την Βενεζουέλα (1863). Στην Ευρώπη η πρώτη κατάργηση καταγράφεται το 1865 από το κρατίδιο του Σαν Μαρίνο, για να ακολουθήσει η Ισλανδία το 1928.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2015, 140 χώρες έχουν καταργήσει την θανατική ποινή. Στην Ευρώπη, θλιβερή εξαίρεση αποτελεί μόνο η Λευκορωσία, η οποία τον τελευταίο χρόνο καταδίκασε σε θάνατο δυο πολίτες, χωρίς, όμως, να προχωρήσει στην εκτέλεσή τους. Θανατική ποινή υφίσταται ακόμη (μεταξύ άλλων) στην Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, την Αίγυπτο, την Λιβύη, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Βόρεια Κορέα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες παρατηρήθηκε κάμψη της εφαρμογής κατά τον τελευταίο χρόνο. Συγκεκριμένα, το 2015 εκτελέστηκαν 28 πολίτες σε έξι πολιτείες έναντι 35 πολιτών σε επτά πολιτείες το 2014.

*Ο Αλέξανδρος Δ.Μίχας είναι δικηγόρος.

**Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας εγγράφεστε εδώ.

Με αφορμή την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη.

13331111_10153644348729786_6718886905179225256_n Του Άκη Γεωργακέλλου*

Χτες βράδυ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ολοκλήρωσε την καριέρα του. Αυτό ήταν και δεν θα βγει άλλος. 3 Ευρωλίγκες, ένα Ευρωμπάσκετ, 9 πρωταθλήματα και 10 κύπελλα Ελλάδας, αμέτρητες ομαδικές και ατομικές διακρίσεις με τον Παναθηναϊκό και την Εθνική.

Μπασκετικά όποιος έχει παίξει μαζί του θα σου πει ότι είναι ο απόλυτος ηγέτης, αυτός που δούλευε περισσότερο από όλους γι’ αυτό και βελτιωνόταν συνεχώς, ο τέλειος team player και ο ορισμός αυτού που οι Αμερικάνοι λένε clutch player, δηλαδή ο παίχτης που στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα θα έχει την ικανότητα, την αντοχή κάτω από πίεση και κυρίως το καθαρό μυαλό, για να κάνει το σωστό. Αν όμως αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχουν δείξει και άλλοι παίχτες (όχι πολλοί φυσικά) ο Διαμαντίδης δεν είναι μόνο αυτά.

Είναι ο παίχτης που άλλαξε την εικόνα που έχουμε για το άθλημα: Για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε ως ο κορυφαίος, όχι αυτός που σκόραρε περισσότερο (το έκανε κι αυτό βέβαια πολλές φορές) αλλά αυτός που έκανε τέλεια τα πάντα και ιδίως τις θεωρούμενες ως πιο «δευτερεύουσες» δουλειές (ασίστς, κλεψίματα, άμυνα, ριμπάουντς).

Είναι όμως και ο άνθρωπος που άλλαξε την εικόνα που έχουμε για το star system: Έγινε σταρ χωρίς σταριλίκι, Παναθηναϊκό ίνδαλμα χωρίς να πουλήσει ποτέ οπαδιλίκι, λαϊκός ήρωας χωρίς να γίνει ούτε για ένα λεπτό λαϊκιστής (αλήθεια, όμως, πόσο ταιριαστά αυτά και με την παραδοσιακή ιδιοσυγκρασία του Παναθηναϊκού). Σχεδόν εξωγήινος μέσα στο γήπεδο, «ένας από εμάς» έξω από αυτό.

Σε επίπεδο επικοινωνίας, αποτελεί παράδειγμα σεμιναριακού επιπέδου για το πώς κάποιος κορυφαίος μιλάει με το έργο του και την αξία του και όχι με μεγάλα λόγια. Κάνει αυτό που κάνει τέλεια, αλλά και με μία αίσθηση για τον εαυτό του ότι «έλα μωρέ, δεν κάνω και κάτι τρομερά σημαντικό». Εδώ τον άνθρωπο τον ρώτησαν λίγα λεπτά μετά το τελευταίο του παιχνίδι πώς του φαίνεται η ιδέα να πάρει το ΟΑΚΑ το όνομά του και αυτός απάντησε γελώντας «συγγνώμη που θα το πω αλλά αυτό είναι και λίγο βλακεία»! Είναι όμως αξιοθαύμαστος και γιατί δεν θέλησε να παίξει με την εικόνα του ούτε στο τέλος. Μπορούσε προφανώς να συνεχίσει το μπάσκετ –με όλο και μικρότερο χρόνο συμμετοχής και λιγότερο σπουδαίες επιδόσεις, αλλά πάντως σε υψηλό επίπεδο- όμως προτίμησε να σταματήσει όσο ακόμα ήταν ο Διαμαντίδης που ξέρουμε.

Βέβαια, για να εξελιχθεί και να φτάσει στο επίπεδο που έφτασε, χρειάστηκε να βρεθεί και σε ένα club που του ταίριαζε απόλυτα και του εξασφάλιζε ακριβώς το περιβάλλον που χρειαζόταν για την εξέλιξή του: στον Παναθηναϊκό, στα χρόνια της οικογένειας Γιαννακόπουλου αλλά και του Ομπράντοβιτς (με τον οποίον συνεργάστηκε στα περισσότερα και πιο καθοριστικά για το μύθο του χρόνια της καριέρας του).

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει άλλη χώρα, αν βρεθούν μερικοί Διαμαντίδηδες που να συνδυάζουν το σπάνιο ταλέντο με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση στο να βοηθήσουν όλη την ομάδα γύρω τους να γίνει καλύτερη –αλλά και αν η πατρίδα μας καταφέρει να δημιουργήσει το περιβάλλον για να ευδοκιμήσουν.

*Ο Άκης Γεωργακέλλος είναι Σύμβουλος Στρατηγικής στην Επικοινωνία.

Πέντε facts για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Με αφορμή την ελληνική κρίση, ακούμε στις ειδήσεις διαρκώς αρτικόλεξα που αντιστοιχούν σε ευρωπαϊκά κόμματα, πολιτικές οντότητες, οικονομικούς θεσμούς. Συχνά, έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων στη χώρα μας κι όμως ξέρουμε ελάχιστα πράγματα γιαυτούς, συχνά δεν ξέρουμε καν σε τί αντιστοιχεί το αρτικόλεξο!

Σήμερα το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα κλείνει 40 χρόνια ύπαρξης και στην πραγματικότητα μιλάμε για την ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου στην οποία ανήκουν τα δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα των χωρών-μελών της Ένωσης. Το κόμμα της κυρίας Μέρκελ, για παράδειγμα, ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το European People’s Party. Από τη χώρα μας, στο ΕΛΚ συμμετέχει η Νέα Δημοκρατία.

Επιμεληθήκαμε, λοιπόν, με τη βοήθεια της κυρίας Μαίης Ζαννή, Αναπληρώτριας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας που έχει εργαστεί επί σειρά ετών στις Διεθνείς Σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας, κάποια facts για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Πέντε #facts για το ΕΛΚ.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) ιδρύθηκε το 1976. Είναι η πολιτική
οικογένεια της κεντροδεξιάς, αυτοπροσδιορίζεται ως ο ευρωπαϊκός πολιτικός φορέας με βαθιές ρίζες στην ιστορία και τον πολιτισμό της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έχει πρωτοστατήσει πάνω ευρωπαϊκό σχέδιο και ήταν ο βασικός εκφραστής του από τη σύλληψή του ακόμα.
Επικαλούμενο, διαρκώς, τους ιδρυτές της Ευρώπης – RobertSchuman, Alcide De Gasperi και Konrad Adenauer το ΕΛΚ πιστεύει σε μια ισχυρή Ευρώπη που θα βασίζεται σε ένα ομοσπονδιακό μοντέλο, βασισμένο πάνω στην αρχή της επικουρικότητας.
Το ΕΛΚ είναι η μεγαλύτερη πολιτική οργάνωση στην Ευρώπη με 75 κόμματα μέλη από 40 χώρες, 12 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, 14 Ευρωπαίους Επιτρόπους (συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου), καθώς και τη μεγαλύτερη ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στους στόχους του ΕΛΚ είναι μια δημοκρατική, διαφανής και αποτελεσματική Ευρώπη που θα είναι κοντά στους πολίτες της. Το ΕΛΚ προωθεί την οικονομίας της ελεύθερης αγοράς με κοινωνική συνείδηση.
Το ΕΛΚ θα γιορτάσει την 40η επέτειό του σήμερα, στο Λουξεμβούργο . Η τιμητική εκδήλωση , που συνδιοργανώνει με το κόμμα CSV του Λουξεμβούργου, θα περιλαμβάνει ομιλίες από τους εξής ηγέτες του ΕΛΚ:

Angela Merkel, Ομοσπονδιακή Καγκελάριος της Γερμανίας
Jean – Claude Juncker, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Donald Tusk, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Herman Van Rompuy, πρώην Προέδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Marc Spautz, Πρόεδρος του CSV
Joseph Daul, Πρόεδρος του ΕΛΚ
Manfred Weber, Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΕΛΚ στο
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Antonio López-Istúriz, Γενικός Γραμματέας του ΕΛΚ

Για να λαμβάνετε στο εμέηλ σας το δελτίο με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας, εγγράφεστε εδώ.

Στηρίζουμε την πρόσκληση του Vouli Watch για περισσότερη διαφάνεια.

diafania

Χθες, 11 Μαίου, δόθηκαν στη δημοσιότητα, μετά από τριετή καθυστέρηση, οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης των Βουλευτών και Ευρωβουλευτών (Πόθεν Έσχες) καθώς και των υπευθύνων για τα οικονομικά των πολιτικών κομμάτων. Κατά πάγια πρακτική δημοσιοποιούνται μία φορά κάθε έτος για ένα μόνο μήνα.

Ο σύντομος χρόνος δημοσιοποιήσης δικαιολογείται από τη Βουλή με το επιχείρημα ότι οι δηλώσεις περιέχουν «προσωπικά δεδομένα», τα οποία προστατεύονται από το νόμο ως ατομικά δικαιώματα. Η προστασία τους υποχωρεί προσωρινά στην υπηρεσία των αρχών της διαφάνειας και της λογοδοσίας.

Οι δηλώσεις αφορούν στο έτος 2013, δηλαδή την χρήση του 2012.

Η πλατφόρμα Vouli Watch που χρησιμοποιούμε καθημερινά για να συντάξουμε το #FACT υπέβαλλε το εξής αίτημα το οποίο και στηρίζουμε:

“Το Vouliwatch, στο πλαίσιο του σκοπού του για υποστήριξη και προώθηση της διαφάνειας και της ανοιχτότητας, καλεί, σήμερα την ελληνική Βουλή να αλλάξει τον τρόπο και χρόνο δημοσίευσης των δεδομένων αυτών, να “ανοίξει” τις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης που αναρτά, ώστε να είναι επεξεργάσιμες και αναζητήσιμες από τους πολίτες και, κυρίως, να διατηρεί τα στοιχεία αυτά στην ιστοσελίδα της μόνιμα ή τουλάχιστον για μία Βουλευτική θητεία.

Οι Βουλευτές, ως δημόσια πρόσωπα, συναινούν στον έλεγχο της δραστηριότητάς τους από τους πολίτες που εκπροσωπούν και τους εκλέγουν και, ως εκ τούτου, οφείλουν να στηρίζουν ενεργά τη νομοθεσία και τις πρακτικές που ενισχύουν την κοινοβουλευτική και πολιτική διαφάνεια, όπως εφαρμόζεται ήδη σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη

Το Vouliwatch, από σήμερα, θα ενημερώνει διαρκώς τα προφίλ των Βουλευτών και Ευρωβουλευτών με τα δημοσιευμένα οικονομικά τους στοιχεία και θα τους καλέσει να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, ώστε να παραμείνουν αναρτημένα στην πλατφόρμα μας και μετά την πάροδο του ενός μήνα που προβλέπεται από την Βουλή, με την ελπίδα να ανταποκριθούν θετικά.

Με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε ένα συμβολικό βήμα προς την αναγκαία διαφάνεια και λογοδοσία που χρειάζεται να επιδείξει το πολιτικό μας σύστημα”.

Πηγή: Vouliwatch

Πέντε #facts για τον νέο Δήμαρχο του Λονδίνου.

url-7

Ο 45χρονος δικηγόρος Σαντίκ Καν (Sadiq Khan), γιός ενός οδηγού λεωφορείου από το Πακιστάν, αναδείχτηκε ο νικητής στις δημαρχιακές εκλογές του Λονδίνου επί του 41χρονου Ζακ Γκόλντσμιθ, γιου ενός εκατομμυριούχου χρηματιστή. Ο Σαντίκ Καν κέρδισε το 57% των ψήφων.

Το 2008 ο Καν ήταν ο μόλις δεύτερος Μουσουλμάνος που υπηρέτησε στην κυβέρνηση ως υπουργός. Μάλιστα, όταν ορκίστηκε μπροστά στη Βασίλισσα χρειάστηκε να φέρει το δικό του Κοράνι επειδή στο Παλάτι υπήρχαν μόνον αντίτυπα της Βίβλου.

Ο Καν σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν εμπλακεί με την πολιτική.

Ψήφισε υπέρ της νομιμοποίησης των γάμων των ομοφυλόφιλων με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή του για την απόφασή του αυτή.

Ο Καν προέρχεται απο την πτέρυγα των μετριοπαθών του Εργατικού Κόμματος, έχει υποσχεθεί ότι θα είναι ο Δήμαρχος που θα ενισχύσει την επιχειρηματικότητα περισσότερο από τον καθένα μέχρι σήμερα και την ίδια στιγμή έχει υποσχεθεί ότι θα παγώσει τις τιμές στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών μέχρι το 2020 και θα οικοδομήσει περισσότερες φτηνές κατοικίες. Όσον αφορά το Brexit, ο Καν είναι υπέρ της παραμονής της Μεγάλης Βρετανίας στην ΕΕ.

Πηγή: Qz.com

Για να λαμβάνετε το newsletter με τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας, εγγράφεστε εδώ.